Rouw

1 januari 2016 – Ritueel

Na zijn dood ontwikkelde ik een ritueel.

Ik deed een likje uit zíjn tube tandpasta (we gebruikten niet dezelfde, want de mijne vond hij vies) op míjn tandenborstel. Alleen op hoogtijdagen. Mijn vingerafdrukken over zijn vingerafdrukken. Knijpen en voelen wat hij voelde. Poetsen en proeven wat hij proefde. Hij poetste altijd aandachtig. Zíjn sensatie werd míjn sensatie. Ik was zuinig met dit ritueel, want ik wilde minstens een jaar met zijn tandpasta doen. Hem naar me toe poetsen.

Het jaar was bijna om en met moeite perste ik nog een paar millimeter uit de tube. Nee, ik knipte de tube niet kapot voor het allerallerlaatste restje. Een leeg omhulsel in stand houden… Het moest maar eens uit zijn met die flauwekul.

Oudejaarsnacht, twee over twaalf stond ik voor het eerst zonder hem tussen buren-met-bubbels op de stoep bij de voordeur en smeet ik de tube tussen de vuurpijlen omhoog. Ritueel.